Rozdział XXVIII

 Rozdział XXVIII

Niesnaski

Zimna szyba wydawała się taka przyjemna podczas tej podróży. Wracaliśmy już do Kansas, przed nami jeszcze kilka godzin, a niedospanie przez ostatni czas dawało się we znaki.

- Czemu nie mówiłeś, że jest to większy projekt? – spytałam

- Miałabyś wątpliwości, a nie o to chodziło. – Rick nawet nie odwrócił wzroku, ale jego ręka zahaczyła o moje kolano i zaczęło masować kciukiem.

- Chciałeś mnie postawić pod faktem dokonanym. – podsumowałam.

- Chciałem Ci dać szansę na coś większego… Coś dzięki czemu upamiętnisz mamę.

- Nie muszę nic udowadniać. – oznajmiłam.

- Chcesz, a to różnica. – Rick spokojnie odbijał piłeczkę.

- Plan był inny.

- Plan się zmieniają: Za pół roku wstąpisz do floty Wei Race, polatasz tam trochę, zdobędziesz kilka trofeów, a potem zrezygnujesz, ogłosimy, że odchodzisz do wyższej ligi, Don odzyska sławę.

- Nie podoba mi się, że robisz coś poza mną.

- Myszko, Stan i Koji potrzebowali szybko pomocy, byłaś jedyną osobą, która mogła to sprawdzić, dałaś im wiele cennych informacji i pomiarów. Teraz sama musisz się doszkolić.

- Jeszcze nie zdecydowałam. – poprawiłam włosy i nadal starałam się patrzeć w dal.

- Przecież wiem, że rano do nich zadzwonisz. Trochę Cię już znam. – uśmiechnął się pod nosem. – Kręci Cię to ryzyko. Zawsze tak było Myszko. – zjechał na pobocze i zgasił światła. Byliśmy sami na środku pustyni.

- Zdaje się, że nie jesteśmy jeszcze w Kansas Toto – uśmiechnęłam się pod nosem przypominając sobie tą durnowatą bajeczkę. Jednak Rick podłapał temat.

- Może wcale nie chcę dojechać do Kansas, Dorotko. – odpiął mi pas i jego ręka zwinnie przesunęła się z kolana na biodro. Jego usta wbiły mi się w obojczyk, a jego język zaczął krążyć w kółko.

- Ojciec zauważy. – starałam się go zatrzymać, jednak podziałało to na niego jak płachta na byka. Przysunął mnie do siebie najbliżej jak mógł, jedną ręką podtrzymywał mi biodro, drugą plątał włosy.

- Jesteś moja. – szepnął do ucha. Serce zaczęło mi uderzać jak szalone, krew płynąć jakby miała się zaraz wylać. Zaczęłam czuć, jak przemaka mi bielizna i nagle, on przestał. Jak gdyby nigdy nic, rozsiadł się wygodnie w fotelu i zapalił silnik zostawiając mnie w stanie pół szczytu. Ruszyliśmy w dalszą drogę bez słowa. Po drodze zasnęłam i nawet nie kojarzyłam momentu, w którym dojechaliśmy.

- Nic jej nie jest? – słyszałam jak przez mgłę głos ojca.

- Daj spokój Don, to była długa droga, dziewczyna była zmęczona, zaniosę ją na górę. – Silne ramiona obejmowały mnie i niosły do mojego łóżka.

- Dobranoc kochanie. – Czułam, jak jestem kładziona na łóżku, a potem jakieś sprytne dłonie ściągały ze mnie przepocone ubrania, aż w końcu skrzypienie zamykanych drzwi.

Rano obudziłam się w pełni gotowana do życia, choć zaskoczył mnie widok mojego gołego ciała. Rick musiał mnie rozebrać wiedząc, że w każdej chwili mój tata może wejść, ale kto nie lubi ryzyka.

Rick się nie mylił, z samego rana zadzwoniłam do chłopaków i zakomunikowałam, że się zgadzam. Nie byli zaskoczeni, ale się ucieszyli. W drodze do pracy zaczęłam wyszukiwać dobrych fizjoterapeutów, aż w końcu znowu byłam na torze treningowym Wei Race.

Aron rozmawiał przy wozie z mechanikami, jednak gdy tylko mnie zobaczył natychmiast się zmaterializował przy mnie. Jak zwykle czarujący, z niepoukładaną fryzurą i w białym kombinezonie.

- Tęskniłem piękna. – zbliżył się i przyciągając mnie lekko za biodro pocałował w policzek, jednak nie cofnął się tak szybko, na obojczyku zauważył purpurową małą plamkę i wpatrywał się chwilę w nią jakby z wyrzutem.

- Jakiś problem? – spytałam robiąc krok do tyłu.

- Żaden widzę, że wyjazd był owocny… - jeszcze raz rzut oka na znamię. – w doświadczenia. – Szczerze się uśmiechnęłam, wiedziałam o jakie doświadczenia mu chodzi i nie miałam zamiaru wyprowadzać go z błędu.

- Był fenomenalny. – skwitowałam. – Mamy dziś sporo pracy. Do zakończenia sezonu zostało 7 wyścigów, jesteś liderem, ale…

- Nie można zapominać o przeciwniku. – dokończył patrząc na Ricka, który już siedział na trybunach dopilnowując wszystkiego z sprzętem pomiarowym. Wyobrażałam sobie oczy Ricka, które z satysfakcją się nam przyglądają.

- Od czego zaczynamy? – spytał spokojnie kierując się w stronę ścigacza.

- 20 rundek po hali, a potem się zobaczy. – poinformowałam go i udałam się w stronę trybun, gdzie Rick również przywitał mnie pocałunkiem w policzek i dyskretnym dotknięciem w dolną część pleców. Nie lubiłam tych ich przepychanek, tak jakby to miało wpłynąć na to z kim będę. Wybór był jeden i siedział obok.

Po treningu Aron jeszcze kilka razy próbował mnie zaczepić jedna dopiero w szatni udało mu się to zrobić skutecznie.

- Porozmawiajmy w końcu! – szarpnął mnie za rękę i przyciągnął do siebie a potem przygniótł ciężarem ciała do szafek.

- Nie odzywałaś się do mnie przez te kilka dni. Nie dałaś ani raz znaku co się dzieje, martwiłem się. Gdzie byłaś?

- Na spotkaniu z trenerami. – odpowiedziałam spokojnie, starając się nie szarpać, nie dawać mu więcej możliwości dotykania mnie.

- Kłamiesz, gdzie byłaś!? – był wściekły, wyjechałam na kilka dni z Rickiem sama, to zrozumiałe, ale go nie usprawiedliwia.

-  Nie muszę Ci się tłumaczyć. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Zasługuje na jakieś wyjaśnienia, kryje Cię bez przerwy abyś mogła się z nim pieprzyć, myślisz, że to przyjemne? – zobaczyłam w jego oczach smutek. – Od czasu wypadku stałaś się małomówna, odcięta od świata, mam wrażenie, że Cię tracę Evo.

- Nigdy nie byłam Twoja. – W pełni spokojna spojrzałam w jego błękitne oczy, to była prawda związał nas przypadek, interes, który musimy ciągnąć, póki Aron nie wróci na swoją planetę.

- Jesteś moja. – użył dokładnie tych samych słów co Rick, a zaraz po nich mnie pocałował. Subtelnie i bez rządzy w oczach, już raz to zrobił i wtedy też go nie powstrzymałam. Puścił mnie i odsunął na przeciwległą ścianę.

- Nie powinienem. – po krępującej ciszy w końcu się odezwał. – Nie mogę znieść myśli, że to ON Ciebie ma, czuje się za Ciebie odpowiedzialny, przypadkiem czy nie jesteś moją narzeczoną, ciężko mi jest pogodzić się z faktem, że sypiasz z innym.

- Sam nie próżnujesz. – zauważyłam przypominając sobie sytuacje w Jamie.

- Od kiedy mam Ciebie za narzeczoną, z nikim nie spałem, uważam to po prostu za nieuczciwe nawet, jeżeli po zakończeniu sezonu będę musiał odejść bez Ciebie. – Zaskoczył mnie tym, Aron nie wydawał się kimś kto przejmuje się taką błahą rzeczą jak wierność, jednak ja byłam wierna, ale komuś innemu.

- Taka była umowa, od początku o niej wiedzieliśmy i się na nią zgodziliśmy. – Starałam się wybrnąć z sytuacji.

- Racja, taka była umowa. – skwitował i zaczął się przebierać, a ja wykorzystałam ten moment by z tamtą wyjść.

- Dzwonił Koji, podobno się zgodziłaś. – Rick zaszedł mnie od tyłu w chwili, gdy wychodziłam z szatni. Przestraszył mnie, odwróciłam się na pięcie i wpadłam wprost w jego ramiona.

- Wiedziałeś, że się zgodzę. – uśmiechnęłam się od ucha do ucha, jednak starałam się zachować dystans, w firmie musieliśmy unikać krępujących sytuacji.

- Wiedziałem, ale i tak jestem dumny. Chciałbym Cię teraz pocałować. – wyznał z uśmiechem.

- Zrobiłem to za Ciebie, nie dziękuj. – Aron wychodził akurat z szatni w chwili, gdy powiedział to Rick i kierował się do wyjścia, a ja zamarłam. Jak on mógł. Pomyślałam. Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Chyba tylko elastyczna budowa ciała Arona, uchroniła go przed poważnymi urazami. Nie mogę tego samego powiedzieć o Ricku, do teraz odbija mi się w uszach trzask łamanej pięści.

Nigdy też nie zapomnę tych zimnych oczu patrzących na mnie z wyrzutem.