XXXIV

Rozdział XXXIV 

Betonowa podłoga

Było późno w nocy kiedy Aron odwiózł mnie pod same drzwi w domu. Ta noc nie była dla nas łaskawa. Kiedy Em zorientowała się, że nie ma Holi nic nie mogło jej powstrzymać. Rzuciła się z pazurami na Arona i tylko dobry refleks Toma nie doprowadził do tragedii. Aron zasłonił mnie własnym ciałem, a kiedy sytuacja ostygła odwiózł bezpośrednio do domu.

- Nic nikomu nie mów. Zachowuj się jak gdyby nigdy nic. Spotkamy się dziś wieczorem u mnie na przyjęciu. Zrozumiałaś? – Mówił lekko zdenerwowany. Nie chciałam się z nim kłócić, chciałam tylko zapomnieć. Wyszłam z samochodu bez słowa. Słyszałam jednak jak za moimi plecami szybko zatrzaskują się drzwi i Aron materializuje się obok.

- Eva, nie pozwolę by stała Ci się krzywda, rozumiesz? – Aron spojrzał mi głęboko w oczy, szukał w nich zrozumienia lub zaufania do tego co robi. Jednak ja nie umiałam mu zaufać. To przez niego Holi jest w więzieniu, to przez niego zabiłam człowieka. Aron był winny wszystkich krzywd które stały się w ostatnim czasie, a jutro na deser skrzywdzę Ricka. Oficjalnie zostanę narzeczoną księcia i nienawidzę siebie za to, że do tego doprowadziłam.

- Chcę iść do domu. – poinformowałam go chłodno i minęłam bezszelestnie zostawiając go samego.

Kiedy w końcu położyłam się do łóżka. Wzięłam jeszcze na chwilę swój holotelefon.

MASZ 1 NOWĄ WIADOMOŚĆ

Napis pojawiał się na wyświetlaczu już tysiące razy, jednak tym razem był jakiś mroczny, napawał mnie uzasadnionym lękiem. Nadawcą był Rick, a treść była przepełniona jadem.

GRATULUJE ZARĘCZYN. MAM NADZIEJE, ŻE TORT WESELNY BĘDZIE SMACZNY.

No oczywiście, że Don mu powiedział, w końcu Rick jest przyjacielem rodziny, a ja w tym całym zamieszaniu zapomniałam wspomnieć o tym wszystkim Rickowi. Wykręciłam jego numer z nadzieją, że odbierze, jednak miał wyłączony telefon. Nie próbowałam dzwonić ponownie, nie miało to sensu. Aron spieprzył kolejną rzecz – mój szczęśliwy związek z Rickiem.

Z trudem zasnęłam.

Rano wstałam skoro świt, ubrałam się ciepło i nie czekając na tatę pojechałam do firmy. Było tam jeszcze pusto, mało kto był w firmie po 7 rano. Usiadłam na najwyższych krzesłach trybuny. Tor był jeszcze pokryty nocną rosą. Drobinki wody błyszczały od pierwszych promieni słonecznych, dawały wrażenie lustra w którym przeglądają się chmury.

Zamknęłam oczy. Wyobraziłam sobie piękny słoneczny dzień na trybunach gromadziło się coraz więcej ludzi. Wszyscy czekali na start sezonu. Wyścig otwierałabym ja, w biało-różowym ścigaczu z podwójnymi turbinami.

Na odpowiednią komendę koła wspierające schowałabym do podwozia. Temperatura silników skokowo by wzrosła, a ilość paliwa doprowadzana do spalania rosłaby. Potem byłby start: Szybki i dynamiczny – nie dający szans na reakcje przeciwnika. Już na pierwszym zakręcie miałabym przewagę i nie odpuszczałabym jej aż do końca.

Wygrałabym, może nie z najlepszym wynikiem w historii, ale na konferencji zadeklarowałabym, że do końca sezonu pobije rekord ligi. Skołowałabym pojazd i z kaskiem pod lewą ręką, w spoconym kombinezonie mojej mamy wyszłabym do tłumu który by wiwatował na mój widok.

Ktoś rzuciłby mi bukiet kwiatów, jednak ja podniosłabym tylko ten mały kwiat nasturcji rzucony przez staruszka z pierwszego rzędu. W trzecim rzędzie zauważyłabym dziewczynkę która siedziała na ramionach taty i wołała moje imię. Uśmiechnęłabym się do niej, w myślach życzyłabym jej takiego sukcesu jak mój w przyszłości.

Byłabym pilotem gwiezdnego ścigacza, reprezentantką Ziemi w zawodach międzygalaktycznych, ale najważniejsze w tym jest to, że byłabym szczęśliwa.

- Kiedy zamierzasz się potknąć? – usłyszałam obok siebie.

- Nie zamierzam. – odpowiedziałam spokojnie.

- W mojej ocenie potknęłaś się już kilka razy. Czas wstać z kolan.

- Potknąć się, nie znaczy upaść. Widziałeś co osiągnęłam po wypadku. Realizuje plan który od początku zakładaliśmy.

- Plany lubią się zmieniać.

- Ludzie też, a jednak cały czas stoję przy Tobie.

- Widziałem Twój postęp, ale też znam Twój charakter. Nie jesteś na tyle bezwzględna by uciąć to w odpowiednim momencie, dlatego powinnaś dobrze się zastanowić nad tym co chcesz dzisiaj zrobić. – Zamyśliłam się na chwilę, tak mam słaby charakter w wielu kwestiach, jednak jeśli czegoś pragnę – zdobywam to.

- Pragnęłam odnaleźć ojca i zrobiłam to. Pragnęłam zwyciężyć Wyścig Obana i dokonałam tego. Pragnę być pilotem w wyścigach i nim zostanę. – obróciłam się do niego, szybkim ruchem ręki ściągnęłam mu ciemne okulary z nosa i rzuciłam w głąb trybun, starałam się wyprostować jak najbardziej by spojrzeć mu w oczy.

- Pragnę być Twoja i będę. Udowodnię Ci to dzisiaj. Po oficjalnej części w ambasadzie znajdziemy sobie jakiś osłonięty kącik i zerżniesz mnie choćby mieli wszyscy goście usłyszeć. Potem nigdy więcej nie wypomnisz mi, że udaję narzeczoną księcia. – Powiedziałam to bez emocji, z pełną pewnością siebie i władczym tonem.

Oznajmiłam mu to co chciałam i już nigdy nie będzie kwestionował tego co jest między nami. Chciałam odejść, wzmacniając całą moją wypowiedź, jednak chwycił mnie za ramię i nie pozwolił mi się oddalić.

- A co jeżeli chciałem Cię teraz rzucić? – spojrzałam na betonową podłogę trybun.

- Proszę bardzo rzucaj, beton nie jest dla mnie już taki twardy. – wyrwałam się i zaczęłam schodzić do hangarów.

- Eva! – usłyszałam za plecami. – Ubierz lepiej pod sukienkę coś czego nie będzie Ci żal! 

***

Na część następną zapraszam w przyszłą środę, również w godzinach wieczornych.