Rozdział XXXVI

XXXVI

Władza i pożądanie 

Całe przyjęcie trwało w najlepsze. Eva wyglądała pięknie, jak prawdziwa księżniczka – którą dla mnie zawsze już będzie. Zachowywała się wzorowo, śmiała się, żartowała, słuchała rozmów i chętnie zgadzała się na tańce z szlachcicami z mojej planety. Kiedy kolejny hrabia zabrał ją do tańca ja postanowiłem porozmawiać z jej ojcem.

Znalazłem go gdzieś w rogu rozmawiającego o sprawach czysto politycznych z jednym z zaufanych doradców mojego ojca.

- Panie Wei, moglibyśmy porozmawiać na osobności? – spytałem, wtrącając się lekko w rozmowę, jednak chciałem to szybko załatwić, by Eva nagle nie została sama na parkiecie. Don chętnie się zgodził, zaprosiłem go do wschodniej biblioteczki w naszej rezydencji.

- Słucham Książe. – Don nie wyrażał żadnych emocji. Jego twarz była jednym wielkim kamieniem. Eva często opowiadała, że w rozmowach z nią rzadko się cieszy, ale też rzadko się wścieka. W tej chwili nie pokazywał nic – nie chciałbym z nim grać w pokera.

- Bardzo mi przykro, że o naszych zaręczynach dowiedział się Pan w taki sposób. Nie chciałem, żeby to tak wynikło. Eva dopiero po czasie uświadomiła mi jaki błąd popełniłem, nie przychodząc najpierw do Pana.

- Nie będę ukrywał, że jestem zaskoczony nie tylko Waszymi zaręczynami, ale również decyzją Evy, jednak brak mojej obecności przy jej wychowaniu, daje jej duże prawo o decydowaniu o sobie.

- Nie będę prosił Pana o pozwolenie, bo Eva i tak już się zgodziła. Proszę o błogosławieństwo naszej decyzji. – Powiedziałem to spokojnie i z pełną nadzieją, że nie spieprzyłem wszystkiego.

- Eva podjęła już decyzję, szanuję ją i doceniam, że mimo wszystko przyszedłeś ze mną porozmawiać. Proszę Cię tylko byś jej nie skrzywdził, bo wtedy nie odpowiem za siebie. – Kamień spadł mi z serca. Pokłoniłem mu się z wielkim uśmiechem.

- Będę ją chronił, nie pozwolę jej skrzywdzić. – odpowiedziałem i wróciliśmy na przyjęcie. Wodziłem wzrokiem po gościach i w końcu ją znalazłem. Tańczyła z Rickiem. Coś zakuło w sercu, a mój puls delikatnie wzrósł. Widziałem jak się śmiała, jak często potykała niby przypadkiem, by jeszcze bliżej być Ricka. Nie przerywałem jej tego, nie chciałem odbierać jej tej chwili rozrywki. Jednak jak muzyka dobiegła końca stanąłem przy jej boku.

- Dobrze się bawicie? – spytałem zachowując pozory, że Rick jest tylko jej przyjacielem.

Rick nie był zachwycony moim pojawieniem się.

- Znakomicie! – Eva obdarowała mnie cudownym uśmiechem. Rick oddalił się bez słowa, co na chwilę zasmuciło ją. Postanowiłem nie odstępować jej już na krok tego wieczoru.

- Szanowni goście! Proszę o uwagę! – objąłem Evę ramieniem i podałem jej kieliszek szampana. Chciałem cieszyć się z nią tym dniem. Nawet jeżeli był wbrew jej woli.

- Kiedy przyjechałem do Koalicji byłem nikim. Uciekinierem któremu zabrano dom, planetę i przyszłość. Moi ludzie zostali rozproszeni po całym wszechświecie, a ja sam zastanawiałem się jak nasza planeta ma odzyskać lata swojej świetności. Ciężko z moją rodziną pracowaliśmy na to, żyliśmy z myślą, by jak najszybciej zjednoczyć nasz lud. Ja też żyłem z tą nadzieją, Koalicja dała mi niezwykłe możliwości. Dała mi również miłość. – Spojrzałem na Evę jeszcze mocniej przyciskając ją do boku. – Eva zawróciła mi w głowię, zakochałem się z wzajemnością. Chciałbym Wam uświadomić, że jest kimś niezwykłym, to dzięki niej prawdopodobnie dzisiaj tutaj wszyscy stoimy. Wygrała Wielki Wyścig Obana, sprawiła, że Crogowie zniknęli. Jest bohaterką, uratowała wiele planet, a od pewien czas temu zgodziła się stanąć przy moim boku i stać się moją żoną, tym samym stając się Królową Kaspii. Mam nadzieje, że ją pokochacie, tak jak ja ją kocham. – patrzyłem jej w oczy i szukałem gdzieś za tą maską sztucznego szczęścia odwzajemnienia, jednak widziałem w nich tylko zakłopotanie. Mam nadzieje, że uda mi się przekonać ją do siebie. – Zdrowie! – dodałem podnosząc kieliszek z winem. Posypały się oklaski. Chwilę potem podeszła do nas młoda para. Poznałem ją: zmysłowe kształty, długie czarne włosy i ta bladość.

- Miło mi Cię znowu widzieć. – pocałowałem jej chłodną dłoń. Tylko się spojrzała, natomiast jej partner był znacznie bardziej rozmowny.

- Hrabia Farug. Miło mi w końcu z księciem porozmawiać. – Słyszałem o nim, był mało znaczącym hrabią w północnej części Kaspii który miał zbyt wielkie ambicje co do swojej osoby. Chciał dostać się do mojej Królewskiej Rady i żyć sobie w dobrobycie. Najwidoczniej ten pomysł przypadł też do głowy Werze skoro pojawia się w jego towarzystwie. Żałuję, że w takiej chwili muszę zachowywać się zgodnie z etykietą, ponieważ jemu powiedziałbym wprost, że ma się nie łudzić, a Werze dałbym mocną reprymendę za to jak mnie potraktowała, ale obowiązuje mnie etykieta więc pozostaje mi wymieniać uprzejmości.

Poczułem nagle jak chwyta mnie ktoś za ramię. Tom.

- Książe, na zewnątrz jest Em, mówi że to pilne. – brzmiał poważnie. Niechętnie ale zostawiłem Evę samą i postanowiłem szybko to załatwić prosząc by Tom pilnował mojej ukochanej podczas mojej nieobecności, ale dyskretnie.

Przeszedłem przez tłum gości i wyszedłem szybko na zewnątrz. Przed bramą stała zmarznięta Em, była blada i roztrzęsiona. Pokazałem strażnikom by ją puścili i zaprowadziłem do ogrodu gdzie mogliśmy chwilę porozmawiać. Była w rozsypce.

- Musisz nam pomóc! – Trzęsła się, jej zdanie ledwo zrozumiałem. Zmartwiłem się, dawno nie widziałem jej w tym stanie.

- Co się stało? – spytałem otulając ją ramieniem by było jej choć trochę cieplej i żałowałem, że nie mogę zaprosić ją do środka. Pierwszy raz przytulałem ją w ten sposób. Jej włosy pachniały ziemią, oczy były spuchnięte od płaczu. Żałowałem, że zostawiłem ją zeszłej nocy tak zdenerwowaną, ale ona teraz jeszcze bardziej się załamała.

- Holi. Prokurator wyznaczył za nią kaucję. Twierdzą, że działa w zorganizowanej grupie przestępczej. Próbują jej udowodnić, że przejęła interes po bracie. – Mówiła cała roztrzęsiona. Holi często pakowała się w kłopoty, jednak teraz były one znacznie poważniejsze. Wiedziałem, że zostawiając ją może mieć kłopoty ale gdybym wiedział, że będą one tak poważne nigdy bym do tego nie dopuścił. Przewidziałem wiele, ale nie to, że będzie miała wyznaczoną kaucję przez prokuratora, a sądząc po stanie Em nie jest ona mała.

- Ile potrzebujesz? – Miałem nadzieje, że kwota którą poda będzie na tyle mała, że uda mi się wynieść trochę z tego co zbieram na odbudowę planety, jednak ona podała kwotę przy której drgnęła mi powieka. Kwota zaporowa.

- Samara nie ma tyle, ja też nie. Proszę pomóż nam, jeżeli Omira się dowie… - Em wybuchła płaczem. Nienawidziłem jej łez. To co zrobiłem potem było czystym impulsem, czymś co nie powinno mieć miejsca. Podniosłem jej podbródek i spojrzałem w jej zapłakane oczy. Nie sprzeciwiała się, wręcz przeciwnie dawała mi na to przyzwolenie.

Znów poczułem jej usta, ich lawendowy smak i aksamitny dotyk. Miała małą fałdkę na dolnej wardze, kręciłem wokół niego językiem. Próbowałem wejść w jej myśli, jednak był tam jeden wielki chaos. Zależało jej na tak wielu rzeczach, a mi na jednej: uspokoić ją. Moje pocałunki pomogły. Em lekko się uspokoiła jednak nadal jej oczy były wodospadem łez.

- Pomogę Ci. – obiecałem, po części taki był plan choć nie na taką skalę. Nie przewidziałem też tego, że w dniu swoich zaręczyn będę się całować z Em. – Pojedziesz teraz do Samary, przyjadę nad ranem. – Obiecałem i telepatycznie wezwałem służbę by przygotowała transport. Em mnie słuchała, była już zmęczona i tylko Samara dawała mi teraz gwarancję, że nie zrobi głupoty.

- Co to za przyjęcie? – Spytała w końcu kiedy zaczynała kojarzyć muzykę, mój strój i ilość gości za oknami. Nie wiedziałem jak zareaguje, ale nie chciałem jej okłamywać.

- Moje zaręczyny, kochana przyjaciółko. – Powiedziałem spokojnie. Była zdziwiona, widziałem nawet w jej oczach smutek, jednak dała mi jasno do zrozumienia, że nie może być ze mną bo woli zyskać dar swojej rasy a to wymagało od niej małżeństwa z kimś czystej krwi Werysjańskiej.

- Zaręczyny. – powtórzyła.

- Nie mogłem na Ciebie czekać, sama mi to powiedziałaś. – czułem się winny. Jednak miałem lekkie poczucie winy, ale teraz wiem, że dobrze zrobiłem. Em była kimś ważnym i zawsze będzie ważna, jednak do Evy poczułem coś innego. Coś nieporównywalnego i powinienem jej to powiedzieć jak najszybciej.

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwy. – odprowadzałem ją już do samochodu.

- Ty i Twój wybranej też będziecie. – odpowiedziałem. Życzyłem jej tego ze szczerego serca, jednak widziałem, że coś ją gryzie w tym względzie. – Zawsze masz jednak miejsce przy mnie. – Chciałem ją mieć obok. Zwłaszcza już na Kaspii gdzie mam zamiar sprowadzić Omirę.

- Nie martw się o mnie. – Em wsiadła już do samochodu. – Wszystko co robię, robię z konieczności. Ty masz się zająć Omirą. – odpowiedziała.

- Zaopiekuje się też Tobą i Holi. – odpowiedziałem zamykając drzwi. Odjechała, a ja jak najszybciej chciałem wrócić na przyjęcie. Najpierw wyjaśnić wszystko z Evą a potem zastanowić się skąd wziąć pieniądze na kaucję.

- Mamy problem. – od wejścia przywitał mnie Tom, szybko zorientowałem się gdzie był problem. Nigdzie nie było Molly, Ricka też nie widziałam.

- Poszli na górę. Nikt ich nie widział. – dodał, ale ja już nie słuchałem. Starałem się dyskretnie przecisnąć i ukryć moje zakłopotanie. Czyżby Eva była tak nieodpowiedzialna? W moim własnym domu postanowiła zorganizować sobie schadzkę. W sumie też nie jestem lepszy, przed sekundą poniekąd zdradziłem Evę i Em.

Znalazłem ich wchodzących do składziku służby. W stylu Ricka, nigdy nie może jej potraktować jak księżniczki, nawet w namiastce pałacu woli wybrać najbardziej obskurne miejsce. W tej chwili chodziło o moją reputację, o miejsce na tronie. Zmieniłem formę, wślizgnąłem się do tego składziku i roztoczyłem niewidoczną dla nich osłonę dźwiękoszczelną. Wadą tego rozwiązania było to, że musiałem na to patrzyć.

Wiedziałem o ich romansie, musiałem go akceptować jednak pierwszy raz mogłem to obserwować. Wszystko robili w pośpiechu. Rick obmacywał ją w chaotyczny sposób głównie w okolicach piersi, a ona nawet nie stawiała oporu, oparła się tylko o zimną ścianę plecami i otoczyła go swoimi dłońmi za kark zmuszając go to zbliżenia się. Poddała się mu, czasem próbując wytrącić gdzieś swój pocałunek, ale on nie dawał jej tej możliwości.

Wbił zęby w jej obojczyk i obracał kawałkiem skóry swoim językiem, a ona wiła się w tej tandetnej przyjemności. Widziałem jej twarz: rozmarzone oczy i lekko odchylone wargi. Chciałem to przerwać, ale pozwoliłem im na wszystko. Uczyłem się wtedy, co sprawia jej przyjemność, a raczej co jej się nie podoba, bo Rickowi najwidoczniej nie zależało na jej przyjemności tylko na jego.

- Odwróć się. – zażądał, a ona bez słowa to wykonała. Przycisnął jej małe i kruche ciało to ściany, chwycił jej włosy jedną ręką i obwiązał sobie wokół dłoni. Druga natomiast powoli podwijała jej suknię do góry. Byłem zaskoczony, nie miała na sobie bielizny, tak jakby wiedziała wcześniej co ją czeka.

- Jesteś moja. Rozumiesz? – Szepnął jej do ucha i w tym samym momencie zaczął się w niej poruszać. Odwróciłem wzrok, nie chciałem tego oglądać. W tej chwili zrozumiałem, że mój pocałunek był niczym w stosunku do tego co robi teraz Eva. Jej jęki były ciche, jednak gdyby nie ja już dawno byłaby usłyszana. Z czasem jęki przerodziły się w coś innego, jakby popłakiwanie.

- Boli. – Słyszałem jej cichy głos, jednak Rick jeszcze bardziej przyspieszył doprowadzając ją do lekkich łez.

- Sama chciałaś. Poczuj jak się czuje podczas tego wieczoru. Nigdy więcej mnie tak nie skompromitujesz. Jesteś moja, nie jego.

Wydawało się, że ktoś przybija gwoździe do dębowych desek. Dźwięk jaki razem wydawali był zaskakujący, wiedziałem, że jej się to nie podoba, ale ona nie mogła nic zrobić. Wyglądało to jak odżałowanie za swojej winy. Pozwalała mu na wszystko co chciał bo czuła się winna, że musi udawać moją narzeczoną. Jednak jeśli tak wygląda ten związek na co dzień to bardzo będę się cieszył jak w końcu uda mi się ich od siebie oddalić.

Uwolnić ją od niego. W końcu pozwolić jej być traktowaną jak księżniczka, a nie jak dziwka.

Mocno docisnął ją do siebie. Po jego czole spływały krople potu, a on sam lekko się na niej podparł. Eva osunęła się na podłogę. Jej twarz wyrażała ból, a on stał nad nią jak kat nad skazańcem zapinając rozporek. Uśmiechnął się widząc co z nią zrobił. Miała potargane włosy i pomiętą suknię. Po jej nogach spływała jego zawartość ten idiota nawet się nie zabezpieczył.

Kucnął przy niej i otarł z jej czoła pojedynczą krople potu.

- Teraz grzecznie wrócisz na przyjęcie, będziesz jego narzeczoną. A jutro nie pozwolę Ci wyjść z łóżka. – odezwał się do niej z wyższością. Brakowało jeszcze żeby rzucił jej pod nogi stówki. Wstał poprawił marynarkę i wyszedł tak po prostu. Zostawiając ją w stanie który nie godny jest kobiety.

Kocham ją już nigdy nie pozwolę by ją tak potraktowano.