Rozdział XXXI

Rozdział XXXI

Wiara

Poprawa wyników Arona do końca tygodnia przechodziła bardzo sprawnie. Nasz Książe już nie rzucał się na każdy pomysł treningu z widłami, ale pokornie wykonywał jego elementy, co przynosiło coraz lepsze rezultaty.

Trening mijania zgodnie z przewidywaniami polegał na omijaniu przeszkód zainstalowanych na torze i traceniu na tym jak najmniej czasu. Nigdy nie spodziewałam się, że na mijaniu przeciwnika traci się tak dużo czasu. Na tym polu spodziewamy się, podobnie jak z startu, zyskać 0,3 sekundy.

W piątek po treningu rozpoczęło się pakowanie na sobotni rajd. Odbywał się on zaledwie 100 mil od Kansas, jednak należało przygotować ścigacz, transport, sprzęt. W czasie, gdy Rick był zajęty rozmową z Donem, ja starałam się jak ognia unikać spotkań sam na sam z Aronem – nieskutecznie.

- Evo, możemy porozmawiać? – Stał oparty o framugę drzwi, w luźnym podkoszulku i ciemnych spodniach. Zaświerzbiła mnie ręka, jednak starałam się być cały czas miła.

- Oczywiście książę. – odwróciłam się do niego i starałam lekko skłonić, tak jak by wypadało, jednak jego ręka szybko przytrzymała moje ramie skutecznie mi to uniemożliwiając.

- Chciałem Cię przeprosić. – jego głos był pełen szczerości. Cierpiał przez ostatni tydzień nie mogąc ze mną porozmawiać sam na sam i te trzy słowa miały to wszystko wyrazić. Sam jego wzrok sprawił, że chciałam mu wybaczyć za to co zrobił, jednak nie mogłam tak po prostu wybaczyć wszystkiego na piękne oczy. Musiał się trochę pokajać.

- Słucham. – Chciałam by mój głos był chłodny, tak jak czasem głos mojego taty. Kącik ust Arona lekko powędrował ku górze, jednak zaraz znów przybrał skruszoną minę.

- Nie powinienem w ten sposób się zachowywać wobec Ciebie. Nie chciałem w żaden sposób narazić Twojego związku z Rickiem, a już na pewno nie chciałem skrzywdzić Ciebie. – podszedł bliżej, jednak ja delikatnie się odsunęłam. Zrozumiał i nie próbował znów się zbliżyć.

- Chciałbym być Twoim przyjacielem. Wsparciem w każdej możliwej sprawie. – kontynuował. – Robisz dla mnie bardzo wiele, udajesz moją narzeczoną, mimo że naraża to Twój własny związek.

- Chcę byś mi wybaczyła z szczerego serca.

- Nie mogę tak po prostu Ci wybaczyć. – zaczęłam patrząc mu w oczy. – Zraniłeś mnie, przekroczyłeś granicę, której nie powinieneś.

- Zależy mi na Tobie, jak na kimś bliskim. Obiecuje, że bez Twojej zgody już nigdy się tak nie zapomnę. – zapewniał poprawiając swoje skołtunione włosy. 

- Na razie, mam do Ciebie neutralny stosunek. Oczywiście nadal w razie potrzeby będę Ci towarzyszyć na spotkaniach, jednak od teraz nasza relacja musi być mniej zażyła. – chciałam go przytrzymać, odsunąć trochę od siebie. Chcę by wiedział, że nie poświęcę swojego związku z Rickiem dla niego.

- Całkowicie to rozumiem i będę szanował. – Aron lekko się pokłonił. Bez słowa odwrócił na pięcie i wychodząc zaczął zmieniać strój na biały garnitur i spodnie, a jego włosy w nieładzie przybierały kształt poukładanej fryzury. W końcu był księciem, musiał wyglądać poprawnie przed pojawieniem się w swoim domu.

Sobotni wyścig Aron wygrał zgodnie z oczekiwaniami, nadal jest na szczycie w rankingu, jeszcze jeden taki wyścig i Wei Race może świętować: wygrało sezon, mimo że do jego zakończenia jeszcze prawie cztery miesiące. Don jednak już świętował, był pewny swojego mistrza. Wei Race wracało na szczyt w najlepszym stylu. Martwiłam się jednak o tatę, jakby nie patrzeć, jak Aron odejdzie, nad jego firmą znowu zajdzie widmo bankructwa, a jedyną nadzieją wtedy będę ja. Nie będzie miał innej alternatywy.

- Szczere gratulacje! – Rick podał rękę Aronowi, gdy ten odebrał puchar. Był względnie zadowolony choć podczas wyścigu zdążało mu się powiedzieć kilka uwag.

- Na szczęście Pański trening jest tylko formą doskonalenia mnie, a nie sprawienia bym był najlepszy, panie Thunderbolt. – odpowiedział Aron.

- Aron. – spojrzałam na niego surowo. Ten jednak nie miał zamiaru być miły dla Ricka i nawet jak wypowiedział słowo „przepraszam” kierował je do mnie, nie do Ricka.

- Spokojnie Evo, przyzwyczaiłem się, że wdzięczność księcia, jest czymś rzadkim. – Rick poprawił okulary i poszedł skomentować występ swojego podopiecznego w mediach. Zostaliśmy sami.

- Jeśli Cię uraziłem… - Aron starał się zacząć rozmowę, jednak ja szybko to przerwałam.

- Jesteś bezczelny. Staramy się, abyś miał najlepszą kadrę szkoleniową, abyś poprawiał wyniki i dzięki temu pojawiali się nowi sponsorzy. Przypominam Ci tylko, że im więcej sponsorów tym szybciej nie będziesz musiał oglądać twarzy pana Thunderbolta… oraz mojej. – dodałam po chwili i odeszłam. Nie chciałam go już dziś słuchać.

Wróciłam do domu i chciałam zapomnieć o tym dniu.

- To był wspaniały dzień. Dwanaście nowych sponsorów. – Don od wejścia do domu był podekscytowany, po dzisiejszym wyścigu Arona znowu odezwały się telefony.

- Do końca sezonu zostało sześć wyścigów, nie ma co się ekscytować.

- Aron ma szanse pobić czasy naszych mistrzów. Sponsorzy są pod wielkim wrażeniem. Jeśli w wyścigu za 3 tygodnie Aron poprawi ten wynik o sekundę, są w stanie zapłacić łącznie ponad miliard.

- I tak większość dostanie książę, taka macie umowę.

- Dostaje 60% na odbudowę planety, Wei Race dostaje resztę. To bardzo pokaźna suma. Wei Race ponownie staje się liderem na Ziemi. – Don chciał już się zamknąć w swoim gabinecie, jednak go zatrzymałam. Raz się żyje.

- Dlaczego tylko na Ziemi? Dlaczego Wei Race nigdy nie wylatuje poza Ziemię? Dlaczego bierze udział tylko w tych wyścigach które odbywają się na Ziemi?

- Do czego zmierzasz? – Don wydawał się być zdenerwowany. – Chcę być z Tobą, gdybyśmy przyjmowali propozycje z innych planet często byśmy wyjeżdżali, nie mielibyśmy takiego czasu na przygotowania i mierzylibyśmy się z istotami o znacznie większym poziomie technologicznym.

- Ścigałam się z najlepszymi we wszechświecie. Gdybyś dał mi szansę, Wei Race mogłoby przejść na zupełnie inny poziom.

- Evo, raz Cię straciłem przez moje decyzje. Drugi raz tego błędu nie popełnię. Ligii Międzygalaktyczne są zbyt wymagające dla Ciebie. Koniec tematu. Zamknął drzwi gabinetu i przekręcił klucz.

- To daj mi szansę przynajmniej w ziemskich ligach! – Kopnęłam w drzwi, aż poczułam mocny ból jednak nawet się nie zająkałam. Po cichu poszłam do swojego pokoju i myślałam o swoim życiu.

Chciałabym, aby tata przynajmniej raz w życiu uwierzył we mnie tak jak na Obanie. Chyba, że sama się oszukuje i tak naprawdę wierzył we mnie, tylko dlatego, że nie miał wyjścia. 

***

Kolejnego rozdziału należy się spodziewać w poniedziałek  4 września w godzinach wieczornych. Jestem pod wrażeniem, że tak usilnie czekacie na te notki.